اشعار

غیر ازغم معشوق در عالم خبرى نیست            جایی خبرى نیست که ازغم خبرى نیست

پروانه پـرش سـوخت ولى آبـرویش شـد            ما هم دلمان سوخته، این کم خبرى نیست

دشـمـن نــتـوانـد غـمـت از دل بــزُدایـــد            بـین غـم تـو از غـم عـالـم خـبـرى نیست

من تــوبـه نـکـردم مـگـر از راه تـوســل            بی نـام تـو از تــوبــه آدم خـبـرى نـیست

گـفتـنـد درِ خــانه غــیـر تـو شـلوغ است            گـفـتـند ولى رفـتـم و دیـدم خـبـرى نیست

رزقِ همه اینجاست و رزّاق هم اینجاست            والله درِ خــانــه ی حــاتــم خــبرى نیست

ده مــاه هـمـه منـتـظـر مــاه تـو هـسـتـنـد            در سال به جز مــاه محـرم خبـرى نیست

عــمـامــه نـدارى و عـــبـا نـیــز نـدارى            اى واى که از پیرهـنت هـم خبرى نیست

تا گـریـه بر حسین تــمنای خلـقت است            بـین من و تــمـام مـلائـك رقـابـت است

نـزدیك می كـند دل ما را به هـم حسیــن             این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

مقبول اگر شده ست نمازی كه خوانده ایم            مهر قبــولیش به خدا مـهـر تربت است

مـا از غــدیـر سیـنـه زن كـربـلا شـدیــم            این دست های رو به خدا دست بیعت است

پیـدا شـدیم هرچه در این راه گــم شدیـم            یعنی فـقـط حـسیـن چـراغ هـدایت است

از دخـل آبروی حـسیـن است خـرج مـا            نوكر برای صاحبش اسباب زحمت است

قرآن و منبر و دوسه خط روضۀ عطش            ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا كه بغض، بسته به من راه حرف را            مقتل بخوان كه موقع ذكر مصیبت است

افتاده بود روی زمیــن زیر دست و پــا            شعرم تـمـام می شود اینجا روایت است

ای ز داغ تو روان، خون به دل و دیدۀ حور            بی تو عالم هـمه ماتمکـده تا نـفخه صور

خاک بیزان به سر، اندر سر جسم تو بنات           اشک ریزان به بر از سوگ تو، شعرای عبور

ز تـماشای تـجـلاّی تـو مـدهـوش، کـلـیم           ای سرت سـِّر انـا الله و سنان نـخلۀ طور

دیده ها گو همه دریا شو و دریا، همه خون           که پس از قتل تو منسوخ شد آئین سرور

شمعِ انجم، همه گو اشگ عزا باش و بریز            بهر ماتم زده، کاشانه چه ظلمات، چه نور

پای در سـلسله سجّاد و به سر تاج، یزید           خاک عالم به سرِ افسر و دیهیم و قصور

دیر تـرسـا و سرِ سـبـط رسـول مــدنی؟           آه، اگر طعنه به قرآن زند انجیل و زبور

جان فدای تو که از حالت جان بازی تو           در طف ماریه از یاد بشد، شور و نشور

قدسیان سر به گریبان به حجاب ملکوت           حوریان دست به گیسوی، پریشان ز قصور

گوش خضرا، هـمه پُر غلغلۀ دیو و پَری           سطح غبرا، همه پُر ولولۀ وحش و طیور

غرق دریای تحیّر ز لب خشک تو، نوح           دست حسرت به دل از صبر تو، ایّوب صبور

مـرتضی بـا دل افـروخته لا حول کـنان           مصطفی با جگر سوخته، حیران و حصور

کوفـیان دست بـه تاراج حرم کرده دراز          آهوان حرم از واهمه، در شـیون و شور

انـبیاء محو تـماشای و مـلائک، مـبهوت           شمر، سرشار تمنّـا و تو سرگرم حضور

فـریـادی از غـوغـای تـو در بـام افـتـاد            کـز پـــا تــوان سـرکـشـان شــام افـتــاد

در خون سُرخت عاشقی مدهوش غلتـید            در کـار عشقت، عـقـل بی فـرجام افتـاد

تا از رگـانت جـوهـری مستـانـه جوشید            شـوری در آهنـگِ غـریـب جـام افــتـاد

صد کهکشان خورشید از چشم تو سوزد            تا گـیتـی از چشمان تو خـون فـام افـتـاد

شـوقـی دوبـاره از دمِ خـونـیـن نـبضـت            در مـتـن سُــرخِ سـیـنه ی اسـلام افـتـاد

بـا گـردش شـام تـو در انـدیـشـۀ چــرخ            آوازه ی گـمـگـشـتـگـانـت، نــام افــتـاد

 خشکـیـده لبـهای افـق را کرد سـیـراب            مشـک عـلـمـدارت اگـر نـا کـام افــتـاد

بـا یــاد تـو از هـیـبـت بــانــوی پـیـغـام             خـشـم نـجـیب حـیـدری در شـام افــتـاد

چون از طواف کعـبه تا مقـصود رفـتی             از قــامـت افــلاکــیــان احـــرام افــتـاد

ای که از برق نگاهت، آسمان جان می گرفت           آسمان از گردش چشم تو، فرمان می گرفت

روز اوّل گر نمی کردی تو یاری عشق را           بی تو مجنون می شد و راه بیابان می گرفت

لعـل شیرین لبان تو، ز بس پُر شور بود           خاتم پیغـمبران گلبوسـه از آن می گرفت

محـو دیدار خدا می شد همه شب تا سحر           هرکه درکانون عشقت درس ایمان می گرفت

آفـریـن بـر مکتب ایـثـار و انسان ساز تو           هرکه شاگرد تو می شد بوی انسان می گرفت

این عجب نَبوَد، اگر خاکت به هر دردی دواست           درد از دست توان بخش تو درمان می گرفت

ای که با تو مـاجرای عـاشـقی آغـاز شد           کی حدیث عشق و ایثار تو پایان می گرفت

روز قحط آب و روز آتش و روز عطش           آسمان کربـلا ای کـاش بـاران می گرفت

گرامان می داد گلچین، بانوی صبر و یقین           در کنار پـیکـر تو خـتم قـرآن می گرفت

آه از آن ساعت که با شمشیر بیداد و ستم           اهرمن خاتم زانگـشت سلیمان می گرفت

ایـن اشـک هـا به پـای شما آتـشم زدنـد           شـکـر خـدا بـــرای شـما آتــشــم زدنـد

من جبـرئیـل سـوخـتـه بـالم، نگـاه کـن           مـعـراج چـشــم هـای شـما آتـشـم زدنـد

سـر تا به پا خَلیـل گـلستان نشیـن شـدم           هـر جا که در عـزای شـما آتـشم زدنـد

ازآن طرف مدینه وهیزم، ازاین طرف           بــا داغ کــربـلای  شـمـا آتــشـم زدنــد

بُـردنـد روی نـیـزه دلم را وبعـد از آن           یـک عـمــر در هـوای شما آتـشم زدنـد

گفتم، کجاست خانۀ خــورشید شعله ور           گــفـتـنـد: بــوریـای  شــمـا آتـشم زدنـد

دیـروزعصر تعـزیـه خـوانان شهرمان           هـمـراه خـیـمه هــای  شـما آتـشم زدنـد

امروز نیز،«نیّر» و«عمان» و«محتشم»           بـا شـعـر، در رثــای شما آتـشــم زدنـد

تـا بـا خـبـر ز شـور نـیـستـانـی ام کنـند           مـانــنـد نــیــنـوای شـمــا آتـشــم زدنــد

آفـریـنـش ز غـبـار قـدم توسـت حـسـین             آسـمـان سایـه نـشـیـن علم توست حسین

کعبه وسعی و صفا حِلّ وحرم، رکن و مقام             صُفّـه ای از حرم مـحتـرم توست حسین

هرکجا عشق و کمال و عظمت دایره بست             نـقـطـۀ دایـره نـوک قـلـم توست حسیــن

نعـمتی را که خـداونـد از آن می پـرسـد             دوستـی تو و یک از نِـعَـم توست حسین

ذکر نـام تو کنم در همه جا، چون گویند             هر کجـا نـام تـو آید حرم  توست حسین

اشک روز و شب ما، وقف تو ای کشته عشق             گریه گرهست سزاوارغم توست حسین

من نگریم به عزایت که بهـشتـم بـدهنـد             ور بهشتم بـدهند از کــرم توست حسین

گر خدا بگذرد از جرم دو عـالم به جزا             یک جزای کَمِ اصحاب کم توست حسین

بر سرافـرازی اسلام و برانـدازی کفـر             قهرمان خواهرتو هم قـسم توست حسین

آیه کهف که خواندی خبر پیروزی است             سَرِ بر نـیزه بلـنـدت عَـلَـم توست حسین

والشّمس چیست؟ جلوۀ روی تو یا حسین            وا لـلـیـل آیـتی ست، ز موی تـو یا حسیـن

سـرچـشـمۀ بقـاست به فـتـوای عـاشـقـان             یـک جرعه از زلالِ سبوی تو یا حسـین

تـو تـشنۀ جمـال خـدایـی و دوخـتـه است            آب فـرات، چــشم به سـو ی تو یا حسین

محراب شاهد است، که وقت نـماز عشق            خـون گـلوست، آبِ وضـوی تو یا حسین

کـرده اسـت لالـه زار، بــیـابـان دشـت را            بـاغ کـرامت است، گـلـوی تو یا حسـیـن

ای بهـتـرین شـقـایـقِ پـرپـر، هـنوز هــم             آزادگی است، زنـده به بـوی تو یا حسین

همچون دمِ مسـیـح، شفـا بخش عالم است            گـرد و غبار و تربتِ کـوی تـو یا حسین

از ابتدا ضریح تو شش گوشه داشته است            هر گوشه، کعبه را به تماشا گذاشته است

آفـریـدنـد تـو را، تا کـه مسیـحـا بـاشی           عـزّت و عـاطـفه را مـظهر معنا باشی

آفـریـدنـد تــو را، نـام نـهـادنـد حـسیـن            تـا که جـانـسـوزترین  واژۀ دنـیا باشی

آفریدند تو را، محضِ سرافرازیِ عشق           تا که دلـدار جـگـرگـوشۀ زهـرا بـاشی

در کرم، اهـلِ کرم، پیش تو کم آوردند            دیـگران قـطرۀ ناچیـز و تو دریـا باشی

تو قـتـیـل العبـراتی عجـبـی نیست اگر            کـشتــۀ چـشم تـرِ زیـنب کـبـری بـاشی

بر سَرِ نیزه سرت رفت و تـلألؤ کردی            مثل خورشیدی و زیباست که بالا باشی

خیـزران خورده ترین قاری قـرآن خـدا            طشتِ زر دیده ترین حضرت یحیی باشی

رهنما و رهبر کامل حسین و زینب است           عشق را  آئین و سرمنزل حسین و زینب است

کاتب طغرای ایمان هست زینب با حسین            گلشن توحید را حاصل حسین و زینب است

غیراین خواهر برادر کیست پرچمدار عشق           عشق را ماضی و مستقبل حسین و زینب است

کـشـتی اسـلام را مـنجی ز گـرداب بلا            ناخدایی تا کشد ساحل حسین و زینب است

در شهادت استوار و در اسارت پایدار           پای بر جا، مجری کامل  حسین و زینب است

خون پی اثبات حق پیروز بر شمشیر شد           متّحد در این عمل، عامل حسین و زینب است

آنکه با صبر و شهادت تا ابد بر داشته            پرده از اعمال هر باطل حسین و زینب است

در منای نـیـنوا و عرصۀ عـشق و ولا            بر حقیقت آنکه شد مقبل حسین و زینب است

بر به ایـمـا و اشاره رازهای دلـخراش            از سر نی جانب محمل حسین و زینب است

وادی کـربـبـلا و مـجـلـس شــوم یـزیـد            خطبه خوان و طایر بسمل حسین و زینب است

بَردو شمع پرفُروغ دین «مجرّد» متکی است            چون به محشر شافع سائل حسین و زینب است

قد بر افرازید یک عالم شجاعت پیش روست           پرده بردارید صد آئینه  حیرت پیش روست

ای حـسـیـنی مشربان! در معـبد آزادگی           تا نماز آرید! محراب عبادت پیش روست

عقل می نالد، حریفان تیغ در خون شسته اند           عشق می غرّد، نظرگاه شهادت  پیش روست

عقل می گوید که بال خسته را پرواز نیست           عشق می بالد که اوجی بی نهایت پیش روست

دوستی را پاس می دارم که در هُرم عطش           سایه ساری در گذرگاه محبّت پیش روست

سبز می مانم، که در حال و هوای رُستـنم            تشنه می رویم، که باران طراوت پیش روست

ای تـمام مهـربانی در نگـاهـت یا حسین            با تو باید آشنا بودن که غربت پیش روست

ای سکرِ آیه هات، به سَر مستـیِ صِدات            ای چشم هات، معنی و لب هات آیـه هات

در سـیـنــۀ تــو، مــعــجـزۀ جـاریِ ابــد            در قـصۀ ازل، نَـفـَسـت نـفـخـۀ حـیـات

ای نـیــزه هــا، ابـولـهبِ ســورۀ سَـرَت!            ای خـونِ مـنـتشر شـده ات آیـۀ زکـات!

ای نـامِ مُـسـتـعـارَت، قـرآنِ مـحکـمـات            ای آفـتـاب، پـیـشِ تـو و سـایۀ تو مـات

خـورشیـدِ ما، ملائـکـۀ مـا، چــراغ مـا!            قـرآنِ نـاطـقِ شبِ مـا، کـشـتـی نجـات!

بـشکـن نـمـازِ بـاطـلِ امـواجِ مُـــرده را            مـا تشنـه ایـم، تـشنـۀ تـوفـانـی از فـرات

لب باز کن، به لـهجه ی قرآن اذان بگو            تا بگذریم، راکع و ساجد از این صراط

آن روز، عشق را به چه نامی صدا زدی            در خَـلسـۀ قـُنـوتت و در ذکـرِ ربّـنات؟

ای انعکاس امر به معروف وقت ظهـر            هستـی به اقـتـدای تـو افـتـاد و کـائـنات

ای آیـه ی مـقــدّس! ای ضـامـن نـمـاز!            ای بـودنت بـه منـزلـۀ نـهی مـنـکـرات!

بی شک به اعـتبار وجودِ شریفِ توست            نـوری بـه مُمکنـات اگـر کرده الـتـفـات

فـرداست بشـنویم که در صور می دمند            یــا ایـهـا الــذیـن گــرفـتـارِ در لـُغـــات!

قـرآنِ مـا سخـن گـفـت از جانب حجـاز            خورشیـدِ ما بَـر آمد، قـد قـامَتِ الصّلات

ندیدم هرچه گشتم، کوچه کوچه ردّ پایت را          چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را

قتیل قـبله، دردت را بـلا گردانِ دیـرینم          چه میشد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

ندیدم، با تمام چشم گشتم، چشم هایم کور          تمام عـمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را

تورا روشن نخواهم دید، می دانم، ولی یک شب          بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را

دعا کن پرده گوشم، بلرزد یک صدا، ناگاه          خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را

دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب          دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را

رقیّه، خیمۀ آتـش، سکینه، قاسم مجروح          بگریَم وارثِ عصمت! کدامین ماجرایت را

خدا درسوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد          کی ام من؟ تا بگریم، ای خدا را خون، عزایت را

زبانم را به مدحت باز کردی، لطف کردی، آه          ندیدم، کاش می شد! تا بـبینم کربلایت را

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین           این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازیست که که صد شعله فرو مرد و هنوز           روشن از داغ تو ظلمتکـدۀ ماست حسین!

تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضـمـیر            حیرتم گشت، بگو این چه معمّاست حسین؟!

گرچه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک            رقم مهر تو، بر صـفحۀ دلهاست حسین!

دامن، از شـوق تمـنّای تو، گـلزار صفا            سینه، از آتش سودای تو سیناست حسین!

راهیان قـدم قُـدس تـو، با شهـپر عـشـق           همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین!

گر نه خـون تـو ثمـر داد بـه مـیدان بلا            این همه شور شهادت به چه معناست حسین!

تا به محراب محـبّت تو امامی، پیداست            خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین!

غـرق در موج مکافات کن اقلـیم ضلال            قطره درقطرۀ خونت همه دریاست حسین

ای گردش چشمان تو سرچـشمۀ هـستی            ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟

خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است            از میـکــدۀ چـشـم تـو آمـوختـه مـسـتـی

تا جرعه ای از عشق تو ریزند به جامش            هـر لالـه کند دعـوی پـیـمـانه بـه دستی

از چار طرف محو تـماشـای تو هستـند            هـفـتــاد و دو آئـیـنـۀ تــوحـیـد پـرسـتـی

وا کرد درِ مـسـجـد الاقـصای یـقـیـن را            تکبیـرة الأحـرام نـمازی که تـو بـسـتـی

تا واشـدن پـنـجـره هـرگـز نـزدی پـلک            تا خـون شدن حنـجره، از پـا نـنـشـستی

ای کاش که گـل های عـطشناک بـبـینـند            در دیدۀ خـود خارغـمی را که شکـستی

یک گوشۀ چشم تو مرا از دو جهان بس            ای گـردش چشمان تو سرچشمۀ هـستی

نهضتی را که حسین ا بن علی برپا کرد            بـود درسی که به ابـنـای بشر انـشا کـرد

نـقـشه های اُمـوی را که خـلاف حـق بود            با گذشت از سر هستی همه را خنثی کرد

دادن جـان زکف و تـن نسـپـردن به ستم            طرفه نقشی است که در کرببلا اجرا کرد

تـیــغِ اصـلاحـگـر امّـت جــدّش گـردیــد            با شهـادت، به ستـم حـمـلۀ بی پـروا کرد

گفت تسلیم ستم کار شدن، خود ستم است           نه همین گفت، که با خون گلو امضا کرد

نقد جان، گوهر جانان، چه نکو داد و گرفت            سـود آن برد به بـازار که این سـودا کرد

پـایــمـردی و فـدا کـاری و جـانـبـازی او            خصم را با همه نیرنگ و فسون رسوا کرد

از سرِ هستیِ خود، زاکبر و اصغر بگذشت            راسـتـی در ره یـاری خـدا غــوغـا کـرد

آدمیـزاد و چـنیـن بـر سـرِ پـیـمـان بـودن            که چنان عهد ببست و که چنین ایفا کرد؟

دانی آن درس نهایی که به ما داد چه بود؟            دیده بست و لب تسلیم و رضا را وا کرد

پیر ما گفت: به شمشیر شود خون پیروز            سِـرِّ این مسئله را خـون حسین افشا کرد

اثر خون حسین است « مطهّر» کاین سان            خلق را در ره حـقّ محکم و پا برجا کرد

باده عشق تو همجنس شراب عطش است            جان کـوثر نَـسَـبَت تـشنۀ آب عـطش است

حاش لِلّه که دهـد دست ارادت بـه یـزیـــد            آن امامی که دلش مست ثواب عطش است

زائـر تـربـت  خـونـیـن حـسیـن بـن علـی            عطر شوری که ره آورد گلاب عطش است

روز آشـوب شهـامت همه دیدند که عشق            متجلّی است در آن دل که خراب عطش است

رسم آن نیست که بر تشنه لبـان آب دهـند؟            مرگتان باد، مگر تـیغ جواب عطش است!

نـهـراسـد ز دمِ تـیــغِ جـگــر ســوزِ عــدو            آن که پیراهنش از جنسِ حبابِ عطش است

آه و دردا که کنون روی زمین افتاده است            دست عبّاس که شمشیـر شهاب عطش است

یا رب این پیکـر غـلتـیده به خوناب جگـر            کیست؟خورشید که درزیر سحاب عطش است

یا حسین آن مه ظلمت شکن کرب و بلاست            که سرش قاری آیات کـتاب عـطـش است

کس چه بیند بجـز از چشم خدا بین حسین            رخ دلدار که در زیر حجاب عـطش است

درد غربت، تن خسته، ره بسته، دل چاک            شرح تصویر بخون خفـتۀ قاب عطش است

آن که هفتـاد و دو گل درقدم جانان ریخت            سیـّد و قـافـله سـالار، جناب عـطـش است

اگر نـبـود به خـون تو آسـمان تــشــنــه           چرابه خون تو شد تیغ خونفشان، تشنه؟

تــمـام اهـل حَـرَم از لـب تـو سیـرآبــنـد           منم که مانده ام ای خضر،در میان تشنه

ز سوز تشنگی ای غـنچه لب، دراین گلشن           گـل بـهـار بـود چـون گـل خـزان، تشنه

مگـو شتـاب چـرا می کنـی ز شـوق لبـم           چه می کند به لب چشمـۀ روان، تشــنه؟

زخصم سنـگدل ای تشـنه لب،نمی باشد           کـه هم بـود دل تو تشنه، هم زبان تـشنه

چنان که تشـنۀ آب است، جان مستـقسی           منـم به دیـدن روی تو، هــمچـنان تـشنه

نبــود گـــربه دلـت ذوق سـاقـی کـوثــر           چرا به باغ جنان رفـتی ازجهان تشـنه؟

هـمین نه تـشـنه به آن تیـغ آبـدار، تویی           بود به خون توهم شمر،هم سنان، تشـنه

همـیـشه تـشــنـۀ دیـدارت ای شهـیـد من           کـه خضرهم زغم توست، جاودان تشنه

ز دیدنت شده ام ازخود به در، چگونه شود           ز دور بـیـنـد اگـر آب نــاگهـان تـــشـنـه

گمان مکـن که کنون ذوق زنـدگی دارم           کـه بی رخ تو به مردن منم ز جان تشنه

نـه من هـوای تو دارم، که ساقی کـوثـر           بود به روی تو در محـفل جـنان، تــشنه

حسین کشـته شد الـقصه تـشنه کام، کجا           روا بود که شـود کـشته میـهمان تـشنه؟

درود بـر تـنِ عــریـان سـیــدالـشـهـدا           سـلام بر لب عـطـشان سیــدالـشهدا

ز نوک نیـزه شده ملک بی حدود خـدا           پُــر از تــلاوت قــرآن سیــدالشهـدا

زیــارت شب آدیـنـه اش گــرامی بـاد           که هست فاطـمه مهـمان سید الشهدا

عجب نه کز نفسـش معجز مسیح دمد           کسی که هست ثنا خوان سید الشهدا

به چشم خویش کنید التماس گریه کنید           که هست فـاطمه گـریان سید الشهدا

سلام خـلـق و سلام خــدای عز و جل           به زخـم هـای فـراوان سـیـد الشـهـدا

به گـیـسوان پـریشان فـاطـمه سوگـنـد           که عـالم است پـریـشان سـید الشهدا

نشان نیزه وشمشیر و تیر وخنجر وسنگ           بـهـشت لالـه و ریـحـان سید الشهـدا

یقین کنید همان چوب خیزران میگفت           سـلام بـر لـب و دنـدان سید الشهـدا

زهی کـرم که ز آغـاز، نخـل میثم را           رقــم زدنـد بـه دیــوان سـید الشهـدا

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم           روز اول کامـدم دسـتـور تـا آخـر گرفتم

بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسینی           سبقت ازمشک و گلاب ونافه عـنبر گرفتم

عـالـم ذر ذره ای از خاک پای حـضرتش           از برای افـتـخـار از حضرت داور گرفتم

بر در دروازه سـاعـات سـاعتـهـا نـشـسـتم           تا سراغ حـضـرتش از زینب اطهر گرفتم

زینبی دیدم چه زینب کاش مـداحش بمیـرد           که ز آه آتـشـیـنـش پـای تـا سـر در گـرفتم

دست بسته سر شکسته دیـده اشک آلود اما           حالتی دیدم که بر دل غصه ای دیگر گرفتم

ناگهان فرمود شاه تـشنـه کامان بر سر نی           سر به راه دوست دادم زندگی از سر گرفتم